آشنایی با نحوه ی کنترل جریان برنامه در زبان برنامه نویسی پایتون
تمام برنامه هایی که در فصول گذشته کدنویسی کرده ایم شامل یک سری دستورات بودند که با اجرای برنامه، مفسر پایتون آن ها را به ترتیب یکی پس از دیگری اجرا می کرد. دیدیم که اگر در میان این دستورات، دستور فراخوانی یک فانکشن وجود داشت، مفسر ابتدا به بدنه ی تعریف این فانکشن مراجعه می کرد و دستورات داخل آن را بر اساس آرگومان های داده شده به اجرا در می آورد و پس از آن که کار اجرای دستورات فانکشن به پایان می رسید، مفسر دوباره به جریان اصلی برنامه باز می گشت و سایر دستورات را به ترتیب اجرا می کرد.
در حقیقت قدرت اصلی زبان های برنامه نویسی همین است که می توانند بر اساس این که چه طور یک دستور را ارزیابی می کنند به بخش دیگری از برنامه مراجعه کنند و دستورات آن جا را اجرا کنند؛ به علاوه ممکن است بر اساس این ارزیابی، بخشی از دستورات نادیده گرفته شوند و اصلاً اجرا نشوند و یا اجرای بعضی از دستورات تکرار شود و چندین بار اتفاق بیافتد. بنابراین اجرای برنامه های کامپیوتری به این صورت نیست که از خط اول کدها آغاز شود و بررسی دستورات یکی پس از دیگری تا آخر ادامه پیدا کند و تمام آن ها اجرا شوند!
در زبان برنامه نویسی Python نیز مانند بسیاری از زبان های برنامه نویسی دیگر از یک سری دستورات به نام “Flow Control Statement” یا “دستورات کنترل جریان” برای کنترل جریان اجرای کدهای برنامه استفاده می کنیم به این صورت که این دستورات مفسر پایتون را راهنمایی می کنند که تحت چه شرایطی کدام بخش از کدها و چه دستوراتی اجرا شوند، کدام بخش نادیده گرفته شود، یا اجرای کدام بخش از کدها تکرار شود. در این فصل از دوره ی آموزش زبان برنامه نویسی پایتون در سکان آکادمی، به توضیح پیرامون انواع دستورات کنترل جریان در زبان برنامه نویسی پایتون خواهیم پرداخت.
