انواع از پیش تعریف شده ی داده ها در زبان برنامه نویسی پایتون
اگر بخواهیم به صورت ساده یک برنامه ی کامپیوتری که ما به عنوان برنامه نویس آن را طراحی کرده و توسعه می دهیم را تعریف کنیم باید بگوییم که برنامه مجموعه ای از دستورالعمل ها است که در اختیار کامپیوتر قرار می دهیم تا کارهای خاصی را انجام دهد و نتیجه ای را که می خواهیم برای ما تولید کند، نتیجه ی نهایی به دست آمده می تواند یک برنامه ی بسیار ساده مثل چاپ یک خط متن روی نمایش گر، یک وب سایت دینامیک، یک بازی کامپیوتری، و بسیاری چیزهای دیگر باشد. در کنار این تعریف باید بگوییم تمام برنامه ها سه مشخصه ی مشترک دارند:
– همه ی آن ها مجموعه ای از داده ها را می گیرند،
– روی داده ها پردازش انجام می دهند،
– و در نهایت نتایج به دست آمده از عملیات پردازش را در اختیار کاربر می گذارند.
بنابراین برای نوشتن هر برنامه در گام نخست لازم است Data یا داده ها را در اختیار برنامه قرار دهیم. در پاسخ به این سوال که چه نوع داده هایی را می توانیم به برنامه بدهیم؟ بایستی بگوییم که شما می توانید از هر نوع داده ای در برنامه ی خود استفاده کنید و این در حالی است که این قابلیت به رویکرد شیء گرایی در پایتون که در آموزش گذشته آن را معرفی کردیم باز می گردد. در واقع در زبان پایتون می توان با تعریف کلاس های دلخواه هر Type یا نوعی را که می خواهیم تعریف کنیم و بعد با نمونه سازی از کلاس های تعریف شده انواع مختلف داده ها را در برنامه وارد کنیم.
با وجود آن که جامعیت مفهوم شیء گرایی این امکان را به هر برنامه نویس می دهد تا نوع داده های مورد نیاز خود را متناسب با برنامه ای که روی آن کار می کند تعریف کرده و از آن ها استفاده کند، طراحان زبان برنامه نویسی پایتون برای سادگی کار برنامه نویسان، برخی از انواع داده ها را که در اکثر برنامه ها مورد استفاده قرار می گیرند از پیش تعریف کرده اند و با عنوان Built-in Data Type یا انواع داده هایی که در ساختار داخلی زبان تعریف شده اند در اختیار مفسر پایتون قرار داده اند. بنابراین برنامه نویسان می توانند بدون آن که زحمت تعریف کلاس های متناسب با این داده ها را بکشند در برنامه های خود از آن ها استفاده کنند که در آموزش های آتی به طور علمی با این مبحث آشنا خواهیم شد.
