آزمونِ پذیرشِ فراورده، آخرین عملِ آزمودن سیستم، پیش از استقرار نهایی سیستم نرم‌افزاری است. هدف این آزمون، تأیید آمادگی نرم‌افزار برای عملیاتی‌شدن و انجام وظیفه‌مندی‌ها (کارکردها) است.
سه استراتژی مرسوم برای انجام آزمونِ پذیرش عبارتند از:
- پذیرشِ رسمی
- پذیرشِ غیر رسمی
- تست‌ِ بِتا
آزمون پذیرشِ رسمی، فرایندی است که مدیریت آن به خوبی و به طور دقیق انجام می‌شود. این آزمون، اغلب شکل خاصی از آزمون سیستم است. آزمون‌ها (تست‌ها) به‌دقت برنامه‌ریزی و طراحی می‌شوند. مواردِ آزمونِ (test cases) انتخاب‌شده باید زیرمجموعه‌ای از مواردِ آزمونِ مربوط به آزمون سیستم (System Test) باشند. در برخی از سازمان‌ها، این آزمون به صورت کاملاً خودکار انجام می‌شود. این نوع آزمون اغلب به وسیله‌ی سازمانِ فراهم‌کننده (پیمانکار) و تحتِ کنترلِ پذیرنده (کارفرما)، یا به وسیله‌ی خودِ پذیرنده، و یا به وسیله‌ی یک سازمانِ سوم که طرف قرارداد با پذیرنده است، انجام می‌شود.
در آزمونِ پذیرشِ غیررسمی، روش‌ها و فرایندهای پیچیده‌ای وجود ندارد. بدون در نظر گرفتنِ مواردِ آزمونِ خاصی، قابلیت‌ها و وظیفه‌مندی‌های سیستم کشف‌شده و مورد آزمون واقع می‌شوند. هر تست‌کننده (آزمونگر) خود تعیین‌کننده‌ی آزمون‌هاست. کنترل در این نوع آزمون، نسبت به آزمونِ رسمی، به مراتب کمتر است. این نوع آزمون عمدتاً توسط سازمان کاربرِ نهایی انجام می‌شود.
توجه داشته باشید که از هر استراتژی که استفاده نمایید، باید در رابطه با مواردِ تست و نیز چگونگیِ ارزیابی آنها پیش از پیاده‌سازی و اجرای آزمون پذیرش، توافق حاصل نمایید.
آزمونِ پذیرشِ فراورده، در اغلبِ موارد به اجرای نرم‌افزار و اطمینان از آمادگی آن محدود نشده و تمام دستاوردهای فراورده را که به مشتری تحویل شده‌اند، در بر می‌گیرد؛ ارزیابی دستاوردها با توجه به نوع و ماهیت‌شان متفاوت است.
