در این پست در مورد استفاده از سرویس‌های حریم خصوصی در بلاکچین مخصوصا، فابریک بلاکچین هایپرلجر و سرویس‌های حریم خصوصی از نگاه تجاری، بحث خواهیم کرد.

بلاکچین به افراد حاضر در یک شبکه‌ی تجاری قابلیت اشتراک گذاری یک دفتر کل را می‌دهد که با انجام هر تراکنش و تکرار نقطه-به-نقطه آن، بروزرسانی می‌شود. سرویس‌های حریم خصوصی این اطمینان را می‌دهند که افراد حاضر در شبکه تنها می‌توانند بخش مربوط به خود را در شبکه ببیند و تراکنش‌ها به صورت امن، احراز هویت شده و قابل تایید باشند. حاضران در شبکه برای تایید تراکنش‌ها از طریق یک فرآیند که به نام اجماع (CONSENUS) شناخته می‌شود، توافق می‌کنند.

بیایید به استفاده از سرویس‌های محرمانگی در فابریک بلاکچینِ هایپرلجر نگاهی دقیق‌تر بیندازیم. هر بلاک از تراکنش‌ها در زنجیره‌ی بلاک‌ها، مانند «ردپای دیجیتال» از بلاک قبلی می‌باشد. این ردپای دیجیتال از طریق یک روش استاندارد به نام «هشینگ رمزنگاری شده» محاسبه می‌شود. استفاده از این روش، فارق از ایراداتی که دارد، موجب ضد تغییر شدن بلاکچین می‌شود که ویژگی اصلی در خاصیت تغییرناپذیری است.

سرویس‌های حریم خصوصی همچنین تعیین می‌کند که چه کسی چه چیزی را در هایپرلجر ببیند. رابطی را در نظر بگیرید که بخش‌های A و B و C یک دفتر کل را روی بلاکچین به اشتراک بگذارند.

چیزی که به دنبال آن هستیم این است: اگر بخش A یک دارایی را به بخش B منتقل کند، هر دو بخش A و B می‌توانند جزییات تراکنش‌ را ببینند. قسمت C می‌تواند ببیند که A و B تبادلی داشتند، اما جزییات کامل آن را نمی‌تواند ببیند. اگر یک ممیزی یا مسئول رگولاتوری به شبکه بپیوندد، سرویس‌های حریم خصوصی می‌توانند این اطمینان را ایجاد کنند که آن‌ها جزییات کامل تمام تراکنش‌های روی شبکه را می‌بینند. فناوری رمزنگاری، این بار از طریق مجوز‌های دیجیتال این کار را ممکن می‌کنند.

مانند یک پاسپورت، یک مجوز دیجیتال اطلاعات هویتی را ارائه می‌کند که مانع از جعل می‌شوند و می‌توانند تایید شوند، چرا که توسط یک آژانس مورد اعتماد امضا شده‌اند. شبکه بلاکچین شامل یک مرجع مجوز خواهد بود که مجوز‌های دیجیتال را امضا خواهد کرد.

بلاکچین هایپرلدجر از دو نوع مجوز دیجیتال استفاده می‌کند:
۱. مجوز ثبت نام: توسط افراد شبکه در هنگام ورود به شبکه درخواست می‌شود، توسط مراجع صدور مجوز تایید شده و هویت حاضران در شبکه را در بلند مدت، شکل می‌دهد.
۲. مجوز‌های تراکنش: بعد از ثبت نام، یک حاضر در شبکه می‌توند درخواست چندین مجوز شبکه کند. این موضوع مشابه یک بار دریافت کارت اعتباری و انجام تراکنش‌های مختلف با آن می‌شود. مجوز‌های تراکنش‌ از مجوز ثبت نام مشتق می‌شوند و فقط مرجع مجوز می‌تواند آن‌ها را با هم لینک کند.

حالا به ادامه مثال قبل می‌پردازیم. فرض کنید بخش A و بخش B بخواهند از طریق بلاکچین با یکدیگر مبادله داشته باشند. بخش B مجوز تراکنش خود را با بخش A به اشتراک می‌گذارد که درخواست تراکنش را داده آن را با مجوز تراکنش خود امضا کرده است و تراکنش را با مجوز‌های تراکنش از هر دو بخش A و B رمز کرده است. این موجب می‌شود که فقط بخش A و B می‌توانند به جزییات تراکنش دسترسی داشته باشند.

قرارداده‌های هوشمند نیز که به عنوان یک زنجیره از کد پردازش می‌شوند، می‌توانند برای تایید و امن کردن جزئیات قرارداد، امضا شده و رمز شوند.