علامت @، از سال 1972، که ری تاملینسون Ray Tomlinson ، آن را، به عنوان جداگری در نشانی‌های پست الکترونیک به کار برد، جزئی مهم از اینترنت و یکی از طلایه‌داران آن گردید. با نگاهی به نظرات گیج‌کننده‌ای که گاه به گاه در گروههای خبری (newsgroup ) مختلف منعکس می‌شود می‌توان فهمید که بزرگترین مشکل بیشتر کاربران شبکه، این است که آن را چه بنامند. عجیب نیست که به غیر از کسانی که به دفترداری، فاکتورنویسی و زمینه‌های وابسته مشغولند، تعداد کمی بطور مرتب از آن استفاده می‌کنند. تعداد کمتری هم، به دنبال نامی، چیزی مثل "حرفی که دورش یک خط گرد است"، برای آن بوده‌اند.
در واقع، تاریخ استفاده @ در تجارت، به اواخر قرون وسطی، باز می‌گردد. یک مدرس ایتالیایی، به نام جورجیو استبایل Giorgio Stabile ، استاد تاریخ علم La Sapienza University ، اخیرا ادعا کرده که شواهدی، دال بر استفاده آن در اسناد تجار فلورانس Florentine حدود 500 سال پیش، یافته است. در آن زمان، نماد آمفورا (amphora = مقیاسی برابر با ظرفیت یک خمره سفالی معمول آن زمان، که برای حمل و نقل غلات و مایعات، در مدیترانه، به کار می‌رفت، معادل یک‌سیم بشکه {barrel }) بود. این علامت، یک A (نماد آمفورا) دستنویس بود، که به آن اضافات تزئینی دستخط خاص فلورانس نیز، افزوده شده بود.
قبلا تصور می‌شد، که این علامت مخفف کلمه ad لاتین، به معنای "به، به سمت، در" است به همین سبب، در خط سرهم انگلیسی، خط عمودی d به سمت چپ می‌چرخید، و پیرامون a کشیده می‌شد، تا سرانجام، بخش پائینترش به a پیوسته، نمادی را ایجاد می‌کرد.
این نماد، صرف‌نظر از خاستگاهش، ظاهرا خیلی زود در اروپای شمالی، معنای جدیدش، "به بهای"، را اختیار کرد. و استفاده از آن، در صورت‌حسابها، به عنوان قیمت واحد چیزی، باب شد ("3 yds of lace for my lady @ 1/4d a yard").
چون @ در تجارت استفاده می‌شد، از سال 1880 به این طرف، در صفحه‌کلید ماشین‌تحریرها، جای داده شد. جالب اینکه، به عقیده بعضی از طراحان ، این علامت آنقدر مهم نبود که در ماشین‌تحریرهای اولیه، جای داده شود (تا سال 3781، نه صفحه‌کلید Sholes ، آن را داشت، و نه صفحه‌کلید Caligraph ، به جای آن & را داشتند). بعدها جزئی از صفحه کلید استاندارد شد، ودر دهه شصت، جزء مجموعه کاراکترهای EBCDIC و ASCII استاندارد کامپیوتر شد. از آن پس، و بویژه به دلیل رواجش در اینترنت، به همه جای دنیای شبکه‌کاری شده، حتی به زبانهایی مثل عربی، تامیل و ژاپنی، که از الفبای لاتین استفاده نمی‌کنند، نفوذ کرد.
بحثی روی لیست بحث LINGUIST، در مورد نامهای @، در زبانهای مختلف، حقایق زیادی را آشکار می‌کند. بعضی تنها at (= به نرخ) انگلیسی را، به زبان بومی خود ترجمه کرده‌اند. جالب اینکه، تقریبا در همه زبانها، نامهای عامیانه‌ای، با منشاء حیوانی یا غذایی، برای آن ساخته‌اند.
عجیبترین کلمه مورد استفاده، چون به نظر می‌رسد از ریشه‌های دور آن، که نمی‌دانیم چه بوده‌اند، مشتق شده است، snail (= حلزون) است. فرانسویها مدتهاست که آن را، (با وجود اصطلاحات رسمی arobase یا commercial a)، آن را escargot می‌نامند. کلمه‌ای که در ایتالیا متداولتر است، chiocciola است. کلمه‌ای که اخیرا در عبری، پدیدار شده، shablul است. در زبان کره‌ای به آن dalphaengi و در زبان اسپرانتو به آن heliko می‌گویند.
در زبان انگلیسی، متداولترین نام این علامت at ، یا بطور کامل commercial at (at تجاری) است، که نام رسمی آن، در مجموعه کاراکترهای استاندارد بین‌المللی می‌باشد. نامهای دیگر آن، whirlpool (= گرداب، برگرفته از زبان طنز کامپیوتری INTERCAL ) و fetch (= واکشی، برگرفته از FORTH )، هستند، که تداول کمتری دارند. دو نام بین‌المللی، که به زبان انگلیسی نفوذ کرده‌اند، یکی snail است که نسبتا زیاد استفاده می‌شود، و دیگری، که عجیبتر است، snabel از زبان دانمارکی است.
با توجه به علاقه انگلیسی‌زبانان، احتمالا نام این نماد، همچنان at خواهد ماند. شواهد زیادی هستند، دال بر اینکه این نماد خود را از اینترنت، به انتشارات چاپی، منتقل خواهد کرد. احتمالا، @، تا مدتی نشانه مورد قبول اینترنت، می‌شود، اگرچه به نظر می‌رسد، محبوبیت ترکیبات e- رو به افول باشد.
مطالب مرتبط
